Alleen thuis

Het is vandaag al weer vrijdag. Leah heeft vakantie en David is dinsdag voor een weekje naar China vertrokken voor zijn werk. In Waipukurau, het dorp 7kilometer verderop hebben we een zwembad ontdekt. Het is net alsof je terug gaat in de tijd hier. Het zwembad doet denken aan dat van uit mijn jeugd, met betonnen vloeren en ouderwetse tegeltjes. Er wordt muziek gedraaid uit de jaren 80, dus dat maakt het helemaal compleet. Er is een 25 meter bad en een zwembadje voor de kinderen. In de ruimte naast het zwembad is een sportzaal, ook zo een als van vroeger, zonder ramen, echt zo'n hal. Daar is Leah nu, samen met heel veel andere kinderen die het vakantie programma volgen. Gelukkig dat we dat ontdekt hebben, anders was het wel heel saai voor Leah geweest. Geen vriendinnen om mee te spelen, slechts haar moeder, die steeds onkruid uit de grond aan het trekken is en zich in compost hopen, brandnetelgier en zaaiplanningen verdiept, echt saai! Woensdag hebben we een dagje samen gehad, dat was heel gezellig. We maakten een lijstje met activiteiten die we konden doen en vervolgens konden afvinken, dat vond Leah vooral heel leuk. Wat hebben we gedaan van ons lijstje? Nederlands schooltje gespeeld (heel belangrijk, want ze moet niet vergeten hoe je de woorden schrijft, spelt en leest).Jeu de boules gespeeld, ja op onze echte jeu de boules baan, volgens de echte regels, geleerd in frankrijk, afgelopen vakantie.En een wandeling naar de rivier of de berg. We wilden naar de heuvel die achter ons huis te zien is, geen idee hoe daar te komen, maar we ontdekten dat daar de rivier tussen zat en konden dus niet verder dan de rivier. De rivier zelf is breed en snel stromend, er was ook maar een plek langs de rivier om de rivier ook daadwerkelijk te kunnen zien, omdat de oevers begroeid zijn met prikkelstruiken. Geen rivier om in te kunnen zwemmen dus, dat is wel jammer, want de rivier is echt maar 2 minuten lopen vanaf ons huis. We zijn op avontuur gegaan en door de struiken en bomen langs de rivier gedwaald, boomtikkertje gedaan en moppen verzonnen. Tegelijkertijd bedacht ik me, dat het wel een werkelijk avontuur was, want stel dat er iets met mij of haar zou gebeuren, dan zijn we wel echt heel alleen, niemand die weet waar we zijn, niemand hier die we kennen. Dat is ook wel een beetje beangstigend.. Het is moeilijk om mensen te leren kennen, want we zien ze niet. Op de school van Leah, gaan de meeste kinderen met de schoolbus, dus ik heb nog bijna geen ouders gezien. Nu met het vakantieprogramma worden kinderen wel afgezet en opgehaald door ouders, maar ik stap daar ook niet zomaar op af. " hallo, ik zie dat u ook kinderen hebt, woont u misschien in Waipawa en willen uw kinderen misschien met mijn kind spelen?" Ha ha, nee dat heb ik nog niet gedaan, maar wel bijna zoiets.. Vandaag heb ik Leah een briefje meegegeven voor de ouders van Licky en Haley. Licky en Haley zitten bij Leah op school en doen ook mee aan het vakantie programma, hopelijk zijn ze er vandaag. Geen idee wie de ouders zijn, maar ik hoop dat ze me zullen bellen op mijn nieuw zeelandse telefoonnummer om een speelafspraak te maken voor volgende week, wanneer het ook nog vakantie is. Dit vond ik al een best gewaagde en creatieve actie en ik hoop dat het niet al te opdringerig wordt opgevat. We zullen zien. En anders doen we het gewoon met zijn tweetjes, volgende week. De lente is volop begonnen, het is nu 21 graden en de tuin staat in bloei. De asperges groeien in een nacht wel 4 centimeter, echt waar! en deze wonderen kan Leah ook steeds meer waarderen. Wordt vervolgd...